Niets is zo persoonlijk als een dagboek. Maar mijn boek is geen dagboek, het beschrijft scharniermomenten van mijn leven. Er zitten autobiografische elementen in die herkenbaar kunnen zijn, maar tegelijk is het mijn herinnering die vertelt en verkleurt. Ook een roman met autobiografische elementen moet je niet al te letterlijk nemen.
Mijn levenscoach, een filosofische practicus, adviseerde me om minder te praten en meer te schrijven.
In het begin schrijf je vooral op wat je deed of doet. Net als in een brief. Later schrijf je meer over wat je voelde en waar je dat aan merkte. Het kostte me moeite om mijn hoofd los te laten en mijn lichaam toe te laten. Wat schrijf je op en wat laat je weg? Als wat je schrijft er eigenlijk niet toe doet voor jouzelf, dan zal de lezer er ook niks om geven.
Ik heb iets geschreven waarvan ik denk dat het anderen, vooral stomadragers en hun partners interesseert, maar ik heb ook geschreven over wat voor mij emotioneel geladen was of nog steeds is.
Een schrijver is altijd vrij. Ik heb gekozen voor hoofdstukken met een herinnering, een gebeurtenis, een waarneming, het zijn de scharniermomenten van mijn leven, zo heb ik dat genoemd. Samen vormen de hoofdstukken, chronologisch een, het verhaal dat ik schreef.
Het boek Plak & Zak dat er nu ligt, bestond nog niet. Maar dat geldt voor alle boeken. Ik publiceer in 2022 het boek dat ik zelf in 1975 graag gelezen zou hebben. 1975, het jaar dat ik mijn stoma kreeg.